6 maandjes van huis & Familia Nueva

Ik had een tijdje geleden al een verslag geschreven over het bezoekje aan Chile, maar had nog geen goede internetverbinding gehad om hem te plaatsen, dus die plaats ik bij deze en dan ga ik daarna gewoon verder met mijn nieuwe verslagje van vandaag! Dus ga er maar goed voor zitten want het wordt een extra lange!

“6 maandjes van huis!” (geschreven op 9 februari):
vandaag is het precies 6 maanden geleden dan ik het regenachtige (en inmiddels ook besneeuwde) Nederland verruilde voor het verre Argentinië. Aan de ene kant is de tijd voorbij gevlogen, maar aan de andere kant heb ik ook zo veel dingen gedaan/meegemaakt dat het lastig voor te stellen dat het ‘slechts’ 6 maanden zijn. Het is ook alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb, sinds oud & nieuw geloof ik, dus zal vertellen wat er in de tussentijd gebeurt is.
Ik was van plan met oud&nieuw oliebollen te bakken, maar dat was er uiteindelijk niet meer van gekomen. Maar een week later heb ik ze uiteindelijk toch nog, samen met Bert, een andere Nederlandse uitwisselingstudent hier in RG, gebakken. En ze vielen gelukkig goed in de smaak bij de families. Zo goed zelfs dat ik ze daarna nog twee keer heb ‘moeten’ bakken in de chacra. De avond dat we de eerste keer de oliebollen bakten had mijn gastmoeder ook nog een leuke melding: ‘ohja Ismay, je moet straks even je tas pakken want morgenochtend om 8u gaan we naar Chile.’ En dat vertelde ze dan (typisch argentijns haha) om 11u ’s avonds. Chela heeft namelijk familie in Chile wonen en had wat met hen te regelen en Daiana en ik gingen gewoon mee. Dus snel de tas gepakt en gaan slapen.
De volgende ochtend heeft Ramon ons (mijn gastmoeder Chela, mijn gastzus Daiana, de zus van Chela en ik) afgezet in Porvenir, een Chileens dorpje op zo’n 4uur rijden afstand. 5 uur als je het oponthoud van de 2 grensen meerekent, ze dachten namelijk dat ik illegaal was aangezien mijn ingangsstempel uit 2012 komt en er in mijn visum staat dat het maar 1 jaar geldig is, dus ja, het is inmiddels 2013 en dus niet meer geldig… alleen hadden ze niet gezien dat er stond ‘augustus 2012’. Dus dat hebben we even uitgelegd en toen konden we gelukkig toch door. In porvenir hebben wij met zijn vieren de boot gepakt, die ons na ruim 2 uur varen in Punta Arenas zou brengen. Een stad in Chile waar ik eerder ook al een keer geweest was met Ramon en Chela. Daar hebben we een taxi genomen die ons rechtstreeks naar het reisbureau bracht, want de vliegtickets naar de stad het dichtst bij het dorp van de familie van Chela hadden we nog niet. Het was alleen superdruk, dus moesten ontzettend lang wachten (Chela had nog gehoopt een vlucht voor dezelfde avond te regelen, maar dat lukte dus niet meer). En toen we na anderhalf uur wachten eindelijk aan de beurt waren viel het computersysteem uit. Moesten we daar ook nog een half uur op wachten. Maar uiteindelijk was het allemaal gelukt; de volgende ochtend om 7uur zouden we met het vliegtuig naar Puerto Montt vertrekken. ’s avonds in het hotel belde Chela vanaf haar kamer naar die van Daiana en mij om te zeggen dat we de volgende ochtend om 5u op zouden staan. Dus netjes de wekker gezet. Word er om kwart voor 5 opeens op de deur gebonkt door Chela: ‘ik wacht beneden in de hal op jullie!’ Bedoelde ze dus 5 uur weggaan. Dus wij supersnel omkleden en inpakken en binnen 10min stonden we beneden, waar de taxi al op ons stond te wachten. Bleek in de taxi dat Daiana in alle haast haar telefoon in de hotelkamer had laten liggen, maar die hebben we op de terugweg gelukkig weer op kunnen halen.
Toen we aankwamen in Puerto Montt hebben we de taxi genomen naar het busstation en daar zijn we op de bus naar Castro in de provincie Chiloé, het dorp van de familie van Chela, gestapt. Die reis duurde ruim 4 uur: 2uur met de bus, 20 min met de veerpont en vervolgens weer 2uur met de bus. Dat stuk met de veerpont was heel mooi, want het was heerlijk weer en in/op het water waren heel veel zeehonden en pelikanen ze zien! Het landschap was ook heel mooi, heuvelachtig, maar toen we in het dorp aankwamen merkte je wel dat het er een stuk armer is dan in rg bijvoorbeeld. De huizen zijn allemaal heel klein en ‘slecht’ gebouwd. Het centrum was trouwens wel heel mooi; een groot plein met heel veel kleurige bloemen en planten en een aantal mooie fonteinen en er stond een grote kerk knalgeel met paars geverfd. Wat mij betreft net iets te felgekleurd voor een kerk maar het ziet er wel heel vrolijk uit allemaal. Uiteindelijk zijn we drie nachtjes in Castro gebleven en hebben we ontzettend veel familie opgezocht. Eerlijk gezegd snapte ik er op een gegeven moment helemaal niets meer van, zo groot dat die familie leek. Maar toen legde Chela me uit dat ze eigenlijk tegen iedereen ‘tia’ (tante) zeggen, ook tegen bijvoorbeeld de buurvrouw etc. Dat verklaarde een hoop. Dat merkte ik daarna meteen ook toen een zus van Chela me aan een aantal neefjes en nichtjes voorstelde als de ‘tia gringita’, oftewel de buitenlandse tante. Naast alle familiebezoekjes hebben we ook een beetje sightseeing gedaan (zo zijn we bijvoorbeeld met een rondvaartboot het hele eiland rondgevaren). Na drie daagjes was het weer tijd voor de lange reis terug. Was een kort (maar krachtig!) bezoekje.
Wat ik ook nog wel even heel leuk vond om te vertellen: op de terugweg op het vliegveld van Puerto Montt stond ik een verhaal te vertellen aan Daiana, toen opeens een vrouw zich omdraaide en vroeg: ‘je komt uit Argentinië toch? Wanneer is dat en dat feest in Argentinië?’ Het antwoord op de vraag over de feestdag moest ik schuldig blijven en heb ik snel doorgespeeld aan Daiana, maar voelde me wel heel goed en argentijns trots dat mijn accent blijkbaar al meer argentijns dan europeaans klinkt. Al vraag ik me af of de Argentijnen er ook zo over denken haha


“Nueva Familia” (geschreven op 26 februari):
Inmiddels ben ik ook al een paar weekjes gewisseld van gastgezin. Ik had daar, vooral tijdens het inpakken van mijn spullen een nogal dubbel gevoel over. Heb het namelijk ontzettend naar m’n zin gehad bij mijn eerste gastgezin en vond het daarom ook jammer dat ik moest wisselen, maar het tweede gastgezin leek me ook onwijs leuk, dus was ook wel heel blij dat ik dan bij hun terecht kon. Uiteraard ga ik mijn oude gastgezin nog gewoon zien als ze weer terug zijn van vakantie, dus van een groot afscheid was geen sprake. Daarnaast zijn ze van plan om in de (Europese) zomervakantie naar europa (en dus ook Nederland) te reizen, dus dan ga ik ze daar hoogstwaarschijnlijk ook gewoon weer zien! In mijn nieuwe gastgezin was het natuurlijk aan het begin wel even wennen (andere regels enzo) maar ben wel sneller gewend geraakt denk ik, komt natuurlijk vooral omdat ik nu gewoon spaans spreek en gewoon kan vragen en zeggen wat ik wil terwijl ik dat de eerste weken (of zelfs maanden) bij mijn oude gastgezin helemaal niet kon. Mijn nieuwe gastgezin bestaat uit mijn gastvader, Nano, gastmoeder, Lorena, en twee gastzusjes Marina (17) en Micaela (15) en we hebben ook nog een hele leuke, maar compleet gestoorde 3 maanden oude bordercollie pup. Marina is 6 maanden op uitwisseling in Nederland geweest en de afgelopen 2 weken is een vriendin van haar uit Nederland, Felicia, haar komen opzoeken en heeft dus ook bij ons in huis gelogeerd. Was heel gezellig en ook wel fijn om weer even lekker Nederlands te kunnen kletsen, al moet ik zeggen dat het behoorlijk verwarrend was. Met Marina spraken we namelijk ook nog Engels omdat soms Nederlands nogal lastig voor haar was om te begrijpen. Dus met die 3 talen in m’n hoofd werd het allemaal enorm ingewikkeld en was ik op een gegeven moment random Spaans aan het praten tegen Felicia, of Nederlands tegen mijn gastvader, of Engels tegen mijn gastmoeder (die geen engels spreekt) dus dat gaf wel hilarische situaties. Het spaans gaat met nu trouwens wel veel beter af en het komt er allemaal al wat vlotter uit, dus das fijn. Ik schijn trouwens ook Spaans te praten in mijn slaap dus dat zegt ook wel wat denk ik haha.
De vakantie komt nu inmiddels al weer aan z’n eind: aanstaande donderdag begint de school weer. Om 7u ’s ochtends, jawel! Ga het komende half jaar (eigenlijk zijn het nog maar 4 maanden :s) niet naar dezelfde school als eerst, maar ga naar Maria Auxiliadora, waar mijn beide gastzussen ook opzitten. Ik kom dan in de hoogste klas; de klas van Marina. Ken al een aantal klasgenoten van haar en die zijn hartstikke leuk, dus wordt vast gezellig! Maar over mijn nieuwe school etc zal ik binnenkort, als ik er iets meer over weet, een nieuw verslagje schrijven.
Gister ben ik naar het zwembad geweest voor de zwemtraining en Mica (één van de weinige Argentijnen hier die ‘blond’ is met lichte ogen) is met mij meegeweest om te kijken. De moeder van een vriendin van zwemmen vroeg na de training of ze me een lift zou geven naar huis, maar mica en ik zouden naar de winkel van mijn gastmoeder (die een schoenenwinkel in het oude centrum heeft die ‘Mooi’ heet) dus ik zei haar al wijzend naar Mica: ‘Nee bedankt, ik ga met mijn zusje naar het oude centrum’. Waarop ze zei: ‘Ooh okee, wauw wat lijken jullie op elkaar!’ Ze dacht dus dat we echte zusjes waren, dus was wel even lachen toen ik haar vertelde dat ze alleen mijn gastzusje is.
Dit was mijn verslagje voorlopig wel weer!

Heel veel liefs uit Argentinië! Ik mis jullie!